ευγλώχιν

εὐγλώχιν, -ινος (Α)

αυτός που έχει οξεία αιχμή, μύτη («εὐγλώχιν τρίαινα», Οππ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + γλωχίν «αιχμή, μύτη»].